Δημουλά, Κική

(Αθήνα 1931 –). Λογοτέχνης και ακαδημαϊκός. Ήταν σύζυγος του ποιητή Άθω Δημουλά. Σταδιοδρόμησε ως υπάλληλος στην Τράπεζα της Ελλάδος, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε και με τη λογοτεχνία. Στα ελληνικά γράμματα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1952 με την έκδοση της πρώτης ποιητικής συλλογής με τον τίτλο Ποιήματα, ενώ νωρίτερα στίχοι της είχαν δημοσιευθεί στη Νέα Εστία και σε άλλα λογοτεχνικά περιοδικά. Έχει επίσης εκδώσει τις συλλογές Έρεβος (1956), Ερήμην (1958), Επί τα ίχνη (1963), Το λίγο του κόσμου (1971), Χαίρε ποτέ (1988), Η εφηβεία της λήθης (1994), Ενός λεπτού μαζί (1998), Ποιήματα (συγκεντρωτική έκδοση, 1998). Παράλληλα, έχει γράψει και τα πεζά Το τελευταίο σώμα μου (1981), Ήχος απομακρύνσεων κ.ά. Το 2002 η Ακαδημία Αθηνών την εξέλεξε τακτικό μέλος της, πληρώνοντας έτσι την έδρα γραμμάτων, που είχε μείνει κενή με τον θάνατο του Νικηφόρου Βρεττάκου. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε ξένες γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, ιταλικά, πολωνικά, γερμανικά κ.ά.), ενώ αποσπάσματα του έργου της έχουν συμπεριληφθεί σε σχολικά διδακτικά βιβλία. Έχει τιμηθεί με δύο κρατικά βραβεία ποίησης (1972, 1989), με το βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών (1995), με το Αριστείο Ακαδημίας Αθηνών (2001) κ.ά.